بررسی تأثیر آموزش از طریق پیام کوتاه بر کنترل قندخون زنان باردار پره دیابتیک

نوع مقاله : اصیل پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی کارشناسی ارشد مامایی، مرکز تحقیقات ارتقاء سلامت باروری، دانشکده پرستاری- مامایی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران.

2 استادیار گروه مامایی، مرکز تحقیقات ارتقاء سلامت باروری، دانشکده پرستاری - مامایی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران.

3 مربی گروه مامایی، مرکز تحقیقات ارتقاء سلامت باروری، دانشکده پرستاری- مامایی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران.

4 استادیار گروه تغذیه، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران.

چکیده

مقدمه: امروزه درباره اثربخشی روش­های مختلف آموزشی بر کنترل قندخون بیماران مبتلا به دیابت اختلاف نظر وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش از طریق پیام کوتاه بر کنترل قندخون زنان باردار پره دیابتیک انجام شد.
روش‌کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1395 بر روی 100 زن باردار پره دیابتیک مراجعه کننده به مراکز بهداشتی منتخب شهر اهواز انجام شد. نمونه­ها به دو گروه مساوی کنترل و آزمون تقسیم شدند. گروه کنترل تحت آموزش حضوری و گروه آزمون علاوه بر آموزش حضوری، آموزش از طریق پیامک دریافت کردند. در هر دو گروه قندخون ناشتا قبل (بین هفته 14-12 بارداری) و بعد از آموزش (بین هفته 26-24 بارداری) و تست تحمل گلوگز خوراکی بعد از آموزش بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون­های تی مستقل، کای دو و تی زوجی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میانگین قندخون ناشتا و تست تحمل گلوگز خوراکی 1 ساعته و دو ساعته در دو گروه اختلاف آماری معناداری نداشت (05/0p>)، اما میزان قندخون در گروه آموزش از طریق سرویس پیام کوتاه کمتر از گروه آموزش حضوری بود. بر اساس آزمون تی زوجی، در هر دو گروه بین قندخون ناشتا قبل و بعد از مداخله اختلاف آماری معناداری وجود داشت (001/0p<).
نتیجه‌گیری: هر دو روش آموزش از طریق سرویس پیام کوتاه و آموزش چهره به چهره اثری مشابه دارند و می­توانند باعث کاهش قندخون زنان باردار پره دیابتیک شوند، اگرچه در گروه آموزش از طریق سرویس پیام کوتاه این تأثیر بیشتر بود.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The effect of education through short massage system on blood glucose control of prediabetic pregnant women

نویسندگان [English]

  • Anis Amani 1
  • Zara Abbaspoor 2
  • Poorandokht Afshari 3
  • Sima Jafari Rad 4
1 M.Sc. Student of Midwifery, Reproductive Health Promotion Research Center, School of Nursing and Midwifery, Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences, Ahvaz, Iran.
2 Assistant Professor, Department of Midwifery, Reproductive Health Promotion Research Center, School of Nursing and Midwifery, Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences, Ahvaz, Iran.
3 Instructor, Department of Midwifery, Reproductive Health Promotion Research Center, School of Nursing and Midwifery, Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences, Ahvaz, Iran
4 Assistant Professor, Department of Nutrition, School of Para-medicine, Ahvaz Jundishapor University of Medical Sciences, Ahvaz, Iran.
چکیده [English]

Introduction: Nowadays, there is a controversy regarding the efficacy of different educational methods on controlling of blood glucose in diabetic patients. This study was performed with aim to assess the effect of education thorough short massage system on blood glucose control of prediabetic pregnant women.
Methods: This clinical randomized trial was performed on 100 prediabetic pregnant women who referred to the selected health centers of Ahvaz in 2016. Women were randomly assigned into intervention and control groups equally. The control group received face to face education and intervention group received short massage in addition to face to face education. In both groups, fasting blood glucose (FBG) was evaluated before (between 12-14 gestational weeks) and after the education (between 24-26 gestational weeks) and oral glucose tolerance test (OGTT) was assessed after the education. Data were analyzed using SPSS software (version 20) and Chi-square and independent t and paired t-tests. P<0.5 was considered significant.
Results: There was not statistically significant difference between two groups regarding to FBG and 1-hour and 2-hour OGTT after the intervention (P>0.05), but after intervention, the blood glucose level in intervention group was lower than that in control group. Based on paired t-test, there was not statistically significant difference between two groups regarding to FBG before and after the intervention (P< 0.001).
Conclusion: Both methods of education through short message system and face to face education have similar effect and can decrease the blood glucose in prediabetic pregnant women; however, the effect was more observed in the group of education through short message system.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Blood glucose control
  • Prediabetes
  • Short message system

مراجع

  1. Spaight C, Gross J, Horsch A, Puder JJ. Gestational diabetes mellitus. Endocr Dev 2016; 31: 163-78.
  2. Schwartz N, Nachum Z, Green MS. The prevalence of gestational diabetes mellitus recurrence--effect of ethnicity and parity: a metaanalysis. Am J Obstet Gynecol 2015; 213(3): 310-7.
  3. Jafari-Shobeiri M, Ghojazadeh M, Azami-Aghdash S, Naghavi-Behzad M, Piri R, Pourali-Akbar Y, et al. Prevalence and risk factors of gestational diabetes in Iran: A a systematic review and meta-analysis. Iran J Public Health 2015; 44(8): 1036-44.
  4. Philips JC, Emonts P, Pintiaux A, Kirkpatrick C, Scheen AJ. Management of gestational diabetes. Rev Med Liege 2013; 68(9): 489-96.
  5. Chamberlain JJ, Rhinehart AS, Shaefer CF Jr, Neuman A. Diagnosis and management of diabetes: synopsis of the 2016 American diabetes association standards of medical care in diabetes. Ann Intern Med 2016; 164(8): 542-52.
  6. Carolan-OIah MC. Educational and intervention programs for gestational diabetes mellitus (GDM) management: An an integrative review. Collegian 2016; 23(1): 103-14.
  7. Yee LM, McGuire JM, Taylor SM, Niznik CM, Simon MA. Factors promoting diabetes self-care among low-income, minority pregnant women. J Perinatol 2016; 36(1): 13-8.
  8. Grillo Mde F, Neumann CR, Scain SF, Rozeno RF, Gross JL, Leitão CB. Effect of different types of self-management education in patients with diabetes. Rev Assoc Med Bras 2013; 59(4): 400-5.
  9. Noble H. The challenges of setting up a teaching event for health-care staff. Br J Nurs 2009; 18(6): 374-7.
  10. Flodgren G, Rachas A, Farmer AJ, Inzitari M, Shepperd S. Interactive telemedicine: effects on professional practice and health care outcomes. Cochrane Database Syst Rev 2015; 9: CD002098.
  11. Connelly J, Kirk A, Masthoff J, MacRury S. The use of technology to promote physical activity in Type 2 diabetes management: a systematic review. Diabet Med 2013; 30(12): 1420-32.
  12. Vodopivec-Jamsek V, De Jongh T, Gurol-Urganci I, Atun R, Car J. Mobile phone messaging for preventive health care. Cochrane Database Syst Rev 2012; 12: CD007457.
  13. Benhamou PY, Melki V, Boizel R, Perreal F, Quesada JL, Bessieres-Lacombe S, et al. One-year efficacy and safety of Web-based follow-up using cellular phone in type 1 diabetic patients under insulin pump therapy: the PumpNet study. Diabetes Metab 2007; 33(3): 220-6.
  14. Goodarzi M, Ebrahimzadeh I, Rabi A, Saedipoor B, Jafarabadi MA. Impact of distance education via mobile phone text messaging on knowledge, attitude, practice and self-efficacy of patients with type 2 diabetes mellitus in Iran. J Diabetes Metab Disord 2012; 11(1): 10.
  15. Ramachandran A, Snehalatha C, Ram J, Selvam S, Simon M, Nanditha A, et al. Effectiveness of mobile phone messaging in prevention of type 2 diabetes by lifestyle modification in men in India: a prospective, parallel-group, randomised controlled trial. Lancet Diabetes Endocrinol 2013; 1(3): 191-8.
  16. Zolfaghari M, Mousavifar SA, Pedram S, Haghani H. The impact of nurse short message services and telephone follow-ups on diabetic adherence: which one is more effective? J Clin Nurs 2012; 21(13-14): 1922-31.
  17. Pérez-Ferre N, Galindo M, Fernández MD, Velasco V, Runkle I, De la Cruz MJ, et al. The  outcomes of gestational diabetes mellitus after a telecare approach are not inferior to traditional outpatient clinic visits. Int J Endocrinol 2010; 2010: 386941.
  18. Baradaran HR, Shams-Hosseini N, Noori-Hekmat S, Tehrani-Banihashemi A, Khamseh ME. Effectiveness of diabetes educational interventions in Iran: a systematic review. Diabetes Technol Ther 2010; 12(4): 317-31.
  19. Jafari M, Pasdar Y, Rezaei M, Mehdi Zadeh H, Ashtryan H. The effects of nutrition education using blog, collaboration and SMS on blood sugar and blood lipids in patients with type II diabetes. J of Mashhad Univ of Med Sci 2013; 56(5): 261-6. ](Persian]).
  20. Zolfaghari M, Mousavifar SA, Haghani H. Mobile phone text messaging and Telephone follow-up in type 2 diabetic patients for 3 months: a comparative study. J Diabetes Metab Disord 2012; 11(1): 7.
  21. Fischer HH, Fischer IP, Pereira RI, Furniss AL, Rozwadowski JM, Moore SL, et al. Text message support for weight loss in patients with prediabetes: a randomized clinical trial. Diabetes Care 2016; 39(8): 1364-70.
  22. Yoon KH, Kim HS. A short message service by cellular phone in type 2 diabetic patients for 12 months. Diabetes Res Clin Pract 2008; 79(2): 256-61.
مجله زنان، مامایی و نازایی ایران
دوره 20، شماره 5
مرداد 1396
صفحه 76-83

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار