per
Mashhad University of Medical Sciences
مجله زنان، مامایی و نازایی ایران
1680-2993
2008-2363
2016-06-21
19
13
1
5
10.22038/ijogi.2016.7276
7276
Original Article
بررسی تأثیر هیوسین بوتیل بروماید بر میزان درد زایمان طبیعی در زنان نخست زا
Evaluation of hyoscine butylbromide effect on the intensity of pain in normal vaginal delivery of nulliparous women
معصومه میرتیموری
mirteimourim@mums.ac.ir
1
ناهید سخاور
sakhavar@gmail.com
2
حمیده شادیان
shadianh@gmail.com
3
میرزا مرجانی
4
مهین تفضلی
tafazolim@mums.ac.ir
5
دانشیار گروه زنان و مامایی، مرکز تحقیقات سلامت زنان، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
دانشیار گروه زنان و مامایی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران.
پزشکی عمومی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران.
دستیار تخصصی گروه زنان و مامایی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مربی گروه مامایی، مرکز تحقیقات مبتنی بر شواهد، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مقدمه: درد زایمان طبیعی، دردناکترین دردی است که بشر تجربه میکند. ترس از درد زایمان، عامل مهمی در تمایل و اصرار زنان برای سزارین انتخابی است. همچنین هیوسین یک داروی آنتی کولینرژیک، ضد اسپاسم، ضددرد و آرامبخش است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر هیوسین ان بوتیل بروماید بر میزان درد زایمان در زنان نخستزا انجام شدتا شاید از نتایج آن بتوان بهعنوان روشی کاربردی برای کاهش درد زایمان و ترغیب زنان به زایمان طبیعی بهره جست. روشکار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 1392 بر روی 110 زن نخست باردار که جهت زایمان به بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) زاهدان مراجعه کردند، انجام شد. به افراد گروه مورد 20 میلیگرم هیوسین به میزان 1 میلیلیتر و به گروه شاهد نرمال سالین به میزان 1 میلیلیتر در سرنگهای مشابه با کدهای از پیش تعیین شده به صورت تک دوز از طریق وریدی در شروع فاز فعال زایمان تزریق شد. در ساعات مشخص بعد از تجویز دارو و دارونما شدت درد زایمان تعیین و ثبت شد. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار آماری SPSS (نسخه 19) و آزمونهای تی مستقل و کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنیدار در نظر گرفته شد. یافتهها: شدت درد مرحله اول زایمان در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود، اما از نظر آماری تفاوت معنیداری نداشت (456/0=p). نتیجهگیری: به نظر میرسد هیوسین نمیتواند به طور معنیداری با تأثیر بر عضلات صاف رحمی به عنوان دارویی مؤثر در جهت کاهش شدت درد مورد استفاده قرار گیرد، اما درد زایمان را مختصری کاهش میدهد.
The pain of natural childbirth is the most painful ailment that human experience. Fear of labor pain is an important factor in the desire and urges of women for elective cesarean section. Also, Hyoscine is an anticholinergic, antispasmodic, analgesic and soothing agent. This study was performed with aim to evaluate the effect of hyoscine- n -butyl bromide on labor pain in nulliparous women, so that the results can be applied as a method to reduce labor and to encourage women for vaginal delivery. Methods: This double blind clinical trial study was performed on 110 nulliparous referred to Ali Ebne Abitaleb hospital of Zahedan for delivery in 2013. The case group received 20 mg hyocsine to 1cc and the control group received 1 cc normal saline in similar syringes with preset codes as single dose and IV at the beginning of the active phase of labor. During pacifically hours after administration of drug and placebo, the intensity of pain was determined and recorded. Data was analyzed using statistical SPSS software (version 19), t-test and Chi-square. PResults: The intensity of pain was less in case group than the control group, but the difference was not significant (P=0.456). Conclusion: It seems that hyoscine cannot significantly affect the smooth muscle of the uterus and cannot be used as an effective drug to reduce labor pain, but slightly reduces labor pain.
https://ijogi.mums.ac.ir/article_7276_ae7d2fda7d01363d3b880bc1b569d8d3.pdf
درد
زایمان واژینال
نخستزا
هیوسین بوتیل بروماید
Hyoscine butylbromide
Nulliparous
Pain
Vaginal delivery
per
Mashhad University of Medical Sciences
مجله زنان، مامایی و نازایی ایران
1680-2993
2008-2363
2016-06-21
19
13
6
17
10.22038/ijogi.2016.7277
7277
Original Article
پیشبینی رفتارهای خودمراقبتی زنان مبتلا به دیابت بارداری بر اساس باور فرد به توانایی خود (خودکارآمدی)
Prediction of Self- care Behaviors of Women with Gestational Diabetes based on Belief of Person in own Ability (Self- Efficacy)
معصومه کردی
m.kordi@mums.ac.ir
1
مه سیما بنائی
2
نگار اصغری پور
asgharipourn@mums.ac.ir
3
سید رضا مظلوم
mazloomr@mums.ac.ir
4
فریده اخلاقی
akhlaghif@mums.ac.ir
5
استادیار گروه مامایی، مرکز تحقیقات مراقبت مبتنی بر شواهد، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
دانشجوی کارشناسی ارشد مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
استادیار گروه روانشناسی بالینی، مرکز تحقیقات روانپزشکی و علوم رفتاری، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مربی گروه پرستاری، مرکز تحقیقات مراقبت مبتنی بر شواهد، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
استاد گروه زنان و مامایی، مرکز تحقیقات سلامت زنان، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مقدمه: دیابت بارداری یکی از مسائلی است که منجر به پیامدهای نامطلوب بارداری میشود. خودمراقبتی، اولین قدم برای کمک به بیماران جهت مدیریت بهتر بیماری شان است که یکی از عوامل مرتبط با آن، باور فرد به توانایی خود در انجام یک کار یا انطباق با یک موقعیت فشارزا (خودکارآمدی) است، لذا مطالعه حاضر با هدف پیشبینی رفتارهای خودمراقبتی زنان مبتلا به دیابت بارداری بر اساس باور فرد به توانایی خود (خودکارآمدی) انجام شد. روش کار: این مطالعه همبستگی پیشبینی کننده در سال 1394 بر روی 400 زن مبتلا به دیابت بارداری مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی و درمانگاههای مامایی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر مشهد انجام شد. ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه اطلاعات فردی، خودمراقبتی برگرفته از مقیاس خلاصه فعالیتهای خودمراقبتی (SDSCA) و خودکارآمدی پیرامون دیابت بود. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و مدل رگرسیون خطی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنیدار در نظر گرفته شد. یافتهها: 248 نفر (62%) از زنان مبتلا به دیابت بارداری، خودکارآمدی متوسط و 261 نفر (2/65%) خودمراقبتی متوسط داشتند. بر اساس نتایج آزمون پیرسون، بین خودکارآمدی با خودمراقبتی، همبستگی مستقیم و معنیداری وجود داشت (0001/0p<، 31/0=r). همچنین بر اساس مدل رگرسیون خطی عمومی، خودکارآمدی به عنوان متغیر پیشبینی کننده خودمراقبتی محسوب میشد (0001/0p<). نتیجهگیری: خودکارآمدی قادر به پیشبینی رفتارهای خودمراقبتی در زنان مبتلا به دیابت بارداری میباشد. همچنین با توجه به رابطه خطی مستقیم بین این دو متغیر در این مطالعه و خودکارآمدی متوسط در زنان مبتلا به دیابت بارداری، ضروری است اهمیت مداخلات روانشناختی در درمان دیابت بارداری مورد تأکید قرار گیرد.
Introduction: Gestational diabetes is one of the issues that can lead to pregnancy adverse outcomes. Self-care is the first step to help the patients for better management of their disease that belief of person in own ability to do a job or adapt to a stressful situation (self- efficacy) is one of the relevant factors. Therefore, this study was performed with aim to predict self- care behaviors of women with gestational diabetes based on belief of person in own ability (self- efficacy). Methods: This predictor correlation study was performed on 400 women with gestational diabetes referred to health centers and midwifery clinics related to Mashhad University of Medical Sciences in 2015. Data collection tools were Individual questionnaire, self- care questionnaire retrieved from Summary Diabetes Self-Care Activities (SDSCA) scale and diabetic self- efficacy questionnaire. Data were analyzed using SPSS software (version 16), Pearson correlation coefficients test and Liner regressions model. PResults: 248 women (62%) with gestational diabetes had moderate self- efficacy and 261 (65.2%) had moderate self- care. Results of Pearson correlation coefficients test showed a significant direct correlation between self- efficacy and self- care (P<0.0001, r=0.31) and according to Liner regressions model, self- efficacy was considered as a predictor variable of self- care (P<0.0001). Conclusion: Self- efficacy is able to predict self- care behaviors in women with gestational diabetes. Regarding the direct linear relationship between these two variables in this study and moderate level of self-efficacy in women with gestational diabetes, the importance of psychological interventions should be considered for treatment of gestational diabetes.
https://ijogi.mums.ac.ir/article_7277_8fc3abaa9486ca26609b033a840d9faf.pdf
خودکارآمدی
خودمراقبتی
دیابت بارداری
Gestational diabetes
self-care
Self-efficacy
per
Mashhad University of Medical Sciences
مجله زنان، مامایی و نازایی ایران
1680-2993
2008-2363
2016-06-21
19
13
18
32
10.22038/ijogi.2016.7278
7278
Review Article
مروری بر گیاهان دارویی با خاصیت باروری و ضد باروری در مردان
A Review on herbal medicine with Fertility and Infertility characteristics in Males
نسیبه روزبه
nasibe62@yahoo.com
1
سحر رستمی
rostami_shr91@yahoo.com
2
فاطمه عبدی
abdi@sbmu.ac.ir
3
دکترای تخصصی بهداشت باروری، مرکز تحقیقات باروری و ناباروری هرمزگان، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
دانشجوی کارشناسی ارشد مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
دانشجوی دکترای تخصصی، دفتر تحقیقات و فناوری دانشجویان، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران.
مقدمه: 50-30% علل ناباروری مربوط به علت ناباروری مردانه است. باروری در مردان تا حدود زیادی به تعداد، کیفیت، تحرک و شکل اسپرم بستگی دارد و اختلال در هر کدام از این فاکتورها میتواند باعث ناباروری در مردان شود. گیاهان دارویی مختلفی همراه با خواص باروری و ضد باروری مردان در جهان وجود دارد. کاربرد این گیاهان در باروری مردان حائز اهمیت است، به طوری که تحقیقات علمی متعددی در مورد تأثیر برخی از آنها انجام گرفته است، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی گیاهان دارویی با خواص ضد باروری و تقویت باروری در مردان انجام شد. روشکار: برای دستیابی به مقالات مربوط از پایگاههای اطلاعاتی Pubmed، Medline، Cochran library، Emro، WHO، Iranmedex، SID و Google scholar استفاده شد. جهت جمعآوری اطلاعات مورد نیاز در ابتدا مقالاتی که در متن خود دارای یکی از کلمات کلیدی گیاهان دارویی، باروری مردان، ناباروری، دانه هویج، داراواش به تنهایی و یا به همراه اسامی سایر گیاهان بودند، در پایگاههای اطلاعاتی جستجو شدند. تمام مطالعات از سال 2000 تا سال 2015 وارد مطالعه شدند. در نهایت 80 مقاله که مناسبترین آنها از نظر پوشش موضوعی بودند، مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافتهها: گیاهان تقویت کننده باروری مردان شامل برگ گیاه جعفری، سیر، بابونه آلمانی، زعفران، شاهتره، مرزنجوش، دانه هویج و گیاهان دارای خاصیت ضد باروری در مردان شامل زردچوبه، فلفل سیاه، بومادران، کلیر، گیاه آب بشقابی، گل شیپور طلایی، گیاه بکرایی، گودوچی، پنجه گربه، دانه شوید، دارواش، گل جوجه تیغی، تاک مهره، پنج انگشت و رازیانه بودند. نتیجهگیری: استفاده از گیاهان دارویی با خاصیت تقویت باروری مردان میتوانند به عنوان جانشین یا مکمل داروهای شیمیایی مؤثر بر باروری مردان مورد استفاده قرار گیرند. از سوی دیگر توصیه می شود گیاهان با خاصیت کاهش باروری، در مردان مبتلا به اختلالات ناباروری کمتر مصرف شود و یا مورد استفاده قرار نگیرد.
Introduction: Male infertility is responsible for 30%-50% of infertility cases. Male fertility mainly depends on sperm morphology, quality, motility, and concentration, and abnormalities in any of these factors may result in male infertility. There are different herbal medicine with fertility and infertility characteristics in males throughout the world. The application of these plants in male fertility is of great importance, so that numerous studies have evaluated the effects of some of them. So, this study was performed with aim to evaluate herbal medicine with characteristics of fertility enhancing and infertility in males. Methods: To access the related articles, several databases including PubMed, MEDLINE, Cochrane Library, Emro, WHO, IranMedex, SID, and Google Scholar were used. To collect the needed information, the studies were searched which contained the keywords of herbal medicine, male fertility, infertility, Daucus carota, Dendrophthoe falcate, either alone or in combination with other names of herbal medicine. The studies published during 2000-2015 were included. Finally, 80 papers with the most relevant topics were evaluated. Results: Based on the evaluated papers, Petroselinum crispum, Allium sativum, Matricaria chemmomilla, Crocus sativus L., Fumaria Parviflora, Origanum vulgarel L. spp. viride, and Daucus carota L. had male fertility enhancing properties. In contrast, Curcurma Longa, Piper nigrum, Achillea millefolium L., Capparis deciduas, Centella Asiatica, Allamanda cathartica, Aegle marmelos, Tinospora cordifolia, Martynia annua, Anethum graveolens, Mistletoe, Barleriaprionitis , and Abrus precatorius had male antifertility characteristics. Conclusion: The use of herbal medicine with fertility enhancing properties can be used as supplements or alternatives to fertility chemical drugs in men. On the other hand, it is recommended that plants with antifertility properties should be less used or be avoided by men with fertility abnormalities.
https://ijogi.mums.ac.ir/article_7278_4da651ad9041ad91cc95c4cc250e0a85.pdf
باروری مردان
داراواش
دانه هویج
گیاهان دارویی
ناباروری
Daucus carota
Dendrophthoe falcate
Herbal Medicine
male fertility
Infertility