@article { author = {Alipour, Mohammad and Milani, Soheila and Saghafi, Nafiseh and Eftekharzadeh, Sima and Khajeh Dalouei, Mohammad}, title = {Comparison of the Efficacy of Granisetron-Dexamethasone versus Ondansetron-Dexamethasone in Prevention of Nausea and Vomiting following Gynecologic Laparoscopic Surgeries}, journal = {The Iranian Journal of Obstetrics, Gynecology and Infertility}, volume = {16}, number = {56}, pages = {1-8}, year = {2013}, publisher = {Mashhad University of Medical Sciences}, issn = {1680-2993}, eissn = {2008-2363}, doi = {10.22038/ijogi.2013.1250}, abstract = {Introduction: Nausea and vomiting are the second most common complaints reported in the postoperative period and can lead to rare but serious medical complications. The aim of this study was better prevention of postoperative nausea and vomiting following gynecologic laparoscopic surgeries. Methods: This clinical trial was done in Qhaem and Emam Reza hospital of Mashhad, Iran during 2010 and 2012. 150 patients who were candidate for gynecologic laparoscopic surgeries were divided randomly into three groups. All patients received Dexamethasone immediately after anesthesia. 15 minutes before extubation, one group were given Granisotron and second group were given Ondostron and the third group (control) were given normal saline as placebo. The patients who had postoperative nausea and vomiting were treated with the same antiemetic drugs that they were given preopertively but with reduced dose of 25%. All patients were assessed for signs of nausea and vomiting. Data were analyzed using SPSS software version 11 and one-sample kolmogorov-Smirnov, one-way ANOVA and Kruskal-Wallis tests. P value less than 0.05 was considered significant. Results: Vomiting in the first one hour and 1-6 hours after operation was more in Granisetron-Dexamethasone group than Ondansetron-Dexamethasone group. The difference was statistically significant between two groups (p<0.019) and the difference of vomiting was statistically significant between two groups and control group (p<0.045) Conclusion: Granisetron-Dexamethasone is more effective than Ondansetron-Dexamethasone and or placebo in control of postoperative nausea and vomiting after gynecologic laparoscopic surgeries, 1 hour and 1-6 hours after operation. It is recommended to use these drugs pre-operatively.  }, keywords = {Anesthesia/General,Dexamethasone,Granisetron,Gynecologic Surgical Procedures,Ondansetron,Postoperative nausea and vomiting}, title_fa = {بررسی مقایسه ای اثربخشی گرانیسترون- دگزامتازون در مقابل اندانسترون - دگزامتازون بر پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی لاپاراسکوپی ژنیکولوژیک}, abstract_fa = {مقدمه: تهوع و استفراغ، دومین شکایت شایعِ بیماران بعد از عمل جراحی می باشد که باعث عوارض نادر اما جدی می شود. هدف از این مطالعه، ارائه پیشگیری بهتری از تهوع و استفراغ بعد از جراحیِ لاپاراسکوپی ژنیکولوژیک می باشد. روش‌کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 90- 1389 در بیمارستان امام رضا (ع) و قائم (عج) مشهد انجام شد. 150 بیمار که داوطلب جراحی لاپاراسکوپی ژنیکولوژیک بودند، به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. تمام بیماران بلافاصله بعد از اینداکشن بیهوشی دگزامتازون دریافت کردند. 15 دقیقه قبل از خارج کردن لوله تراشه برای گروه یک، گرانیسترون و برای گروه دو، اندانسترون تجویز شد، گروه سوم (کنترل)، نرمال سالین دریافت کردند. در بیمارانی که دچار تهوع و استفراغ بعد از جراحی شدند، درمان به صورت یک چهارم دوز پروفیلاکسی آن دارو، وریدی و یک جا تجویز شد. نحوه تأثیر داروی ضد تهوع مورد بررسی قرار گرفت. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 11) و آزمون های کولموگروف - اسمیرنوف و آزمون پارامتریک ANOVA یک طرفه و آزمون آماری غیر پارامتریک کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: متغیر تهوع در فواصل زمانی 1 ساعت و 1 تا 6 ساعت بعد از خارج کردن لوله تراشه در گروه گرانیسترون- دگزامتازون بیشتر از گروه اندانسترون - دگزامتازون و در هر دو گروهِ مداخله، بیشتر از گروه کنترل بود. این تفاوت در هر دو مرحله زمانی، معنی دار بود (به ترتیب 019/0=p، 045/0=p). نتیجه‌گیری: ترکیب گرانیسترون- دگزامتازون در مقابل اندانسترون - دگزامتازون و در مقایسه با گروه کنترل، جهت پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی ژنیکولوژی لاپاراسکوپیک در فواصل زمانی 1 ساعت و 1 تا 6 ساعت بعد از خارج کردن لوله تراشه، اثربخشی بیشتری دارد و پیشنهاد می شود در مهارت های بالینی روزانه برای پیشگیری و درمان بهترِ این عارضه تجویز شود.  }, keywords_fa = {اندانسترون,بیهوشی عمومی,تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی,دگزامتازون,اعمال جراحی لاپاراسکوپی زنان,گرانیسترون}, url = {https://ijogi.mums.ac.ir/article_1250.html}, eprint = {https://ijogi.mums.ac.ir/article_1250_eef8fdc010f600856b79046b03857626.pdf} } @article { author = {Akaberian, Sherafat and Bahreini, Masoud and Afrasiabi, Sedigheh and Motamed, Niloofar and Hajiloo, Maryam}, title = {The Relationship between Premenstrual Syndrome and Personality Types among Female Students of Bushehr Universities, Iran}, journal = {The Iranian Journal of Obstetrics, Gynecology and Infertility}, volume = {16}, number = {56}, pages = {9-16}, year = {2013}, publisher = {Mashhad University of Medical Sciences}, issn = {1680-2993}, eissn = {2008-2363}, doi = {10.22038/ijogi.2013.1251}, abstract = {Introduction: Premenstrual Syndrome (PMS) is a common disorder in women that causes emotional, physical and behavioral dysfunctions, particularly in their family relationships, social and educational activities. Because of researchers are interested to identify factors associated with PMS, this study was done to determine the relationship between PMS and personality type in female students of Bushehr Universities. Methods: In this cross-sectional study, 478 female students of Bushehr University of Medical Sciences and Persian Gulf University were selected through census sampling in 2011. A series of valid and reliable questionnaire include “type A and B personality questionnaire” and an instrument for assess PMS symptom were used for data collection. Data were analyzed using SPSS software version 15 and descriptive statistics tests, chi-square and ANOVA tests. P value less than 0.05 was considered significant. Results: Moderate to severe Premenstrual Syndrome was reported in 92 students (32%) of Medical Sciences University and in 66 students (34.8%) of Persian Gulf University. 237 students (85.5%) with type A personality and 177 students (88%) with type B personality had PMS. Severity of syndrome in students with type B personality was significantly higher than students with type A personality (p<0.02). Conclusion: The severity of PMS is different in types A and B personality. The results of the study indicated that identifying personality characteristics should be considered in women’s health planning and dealing with them during PMS.  }, keywords = {Menstrual cycle,Personality Type,Premenstrual Syndrome,Women}, title_fa = {بررسی رابطه سندرم قبل از قاعدگی و تیپ شخصیتی دانشجویان دختر دانشگاه های بوشهر}, abstract_fa = {مقدمه: سندرم قبل از قاعدگی، یک اختلال شایع است که باعث اختلال در عملکرد عاطفی، رفتاری و جسمی زنان به ویژه در حوزه ارتباطات خانوادگی، فعالیت های اجتماعی و تحصیلی می شود. از آنجایی که شناسایی عوامل مرتبط با این سندرم مورد توجه محققین قرار دارد، مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه سندرم قبل از قاعدگی و تیپ شخصیتی دانشجویان دختر دانشگاه های بوشهر انجام شد. روش‌کار: این مطالعۀ مقطعی در سال 1390 بر روی 478 دانشجوی دختر دانشگاه علوم پزشکی و خلیج فارس بوشهر انجام شد. افراد از طریق سرشماری وارد مطالعه شدند. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه روا و پایای تیپ شخصیتی A و B راتوس و ابزار ارزیابی علائم سندرم قبل از قاعدگی انجام شد که به صورت خود ایفا تکمیل شدند. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 15) و روش های آمار توصیفی و آزمون های آماری کای دو و تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: انواع متوسط تا شدید سندرم قبل از قاعدگی در 158 نفر (33%) از دانشجویان گزارش شد. 78 نفر (7/38%) از دانشجویان با تیپ شخصیتی B و 74 نفر (8/26%) از دانشجویان با تیپ شخصیتی A به PMS متوسط و شدید مبتلا بودند که نشان می دهد این دو نوع شخصیت، از نظر شدت علائم اختلاف معنی داری داشتند (02/0p<). نتیجه‌گیری: شدت سندرم قبل از قاعدگی در دو تیپ شخصیتی A و B متفاوت است. بر اساس نتایج این مطالعه و با توجه به شیوع بالا و عوارض این سندرم، شناخت ویژگی های شخصیتی زنان می تواند جهت برنامه ریزی های درمانی و چگونگی تعامل با این افراد در طول دوره سندرم مورد توجه قرار گیرد.  }, keywords_fa = {تیپ شخصیتی,زنان,سندرم قبل از قاعدگی,سیکل قاعدگی}, url = {https://ijogi.mums.ac.ir/article_1251.html}, eprint = {https://ijogi.mums.ac.ir/article_1251_ce86d201ea188c6f8e87c750c5e3c66b.pdf} } @article { author = {Mohammadzadeh, Zahra and Mohammadalizadeh Charandabi, Sakineh and Farshbaf Khalili, Azizeh and Javadzadeh, Yousef}, title = {The Effect of Hypericum Perforatum Vaginal Gel in Treatment of Bacterial Vaginosis}, journal = {The Iranian Journal of Obstetrics, Gynecology and Infertility}, volume = {16}, number = {56}, pages = {17-27}, year = {2013}, publisher = {Mashhad University of Medical Sciences}, issn = {1680-2993}, eissn = {2008-2363}, doi = {10.22038/ijogi.2013.1252}, abstract = {Introduction: Hypericum perforatum is one of the most commonly used herbal drugs which is traditionally used in many cases including treatment of bacterial vaginosis. Although in-vitro studies indicate a strong antibacterial activity of Hypericum perforatum, no study was found regarding its effects on bacterial infections in human. Therefore, this study was done to determine the effect of hypericum perforatum vaginal gel in treatment of bacterial vaginosis. Methods: This pre- and post-test single group interventional study was conducted on 82 married women with bacterial vaginosis who were not suffered from other vaginal infections and referred to Jolfa and Hadishahr cities of Azarbayjan Sharghi, Iran, during March 2012 to November 2012. They got 5 gr of hypericum perforatum vaginal gel 3% daily for 5 days. Participants were evaluated before and 10-12 days after starting the treatment and patient complaints, clinical signs and Amsel criteria were assessed. Data were analyzed using SPSS software version 13 and McNemar test. P value less than 0.05 was considered significant. Results: 67 participants (82%) were cured 10-12 days after treatment. The most common complaints of participants at baseline were malodorous discharge (94%), vaginal burning during couitus (45%), vaginal itching (40%) and lower abdominal pain (35%). 10-12 days after treatment, frequency of the complaints were reduced to 4%, 8%, 5% and 11%, respectively (p<0.001). 11 women (13%) had reported experience of mild vaginal burning that had not resulted in cessation of drug use. Conclusion: Hypericum perforatum vaginal gel has high efficacy in treatment of bacterial vaginosis, reduction in patients complaints and improvement of the Amsel criteria and can use as an alternative treatment in drug resistance and herbal treatment.  }, keywords = {Hypericum,Vaginal jelly,Vaginosis/Bacterial,Therapy}, title_fa = {تأثیر ژل واژینال گل راعی بر واژینوز باکتریال}, abstract_fa = {مقدمه: گل راعی، یکی از پر مصرف ترین داروهای گیاهی است که به طور سنتی در موارد زیادی از جمله درمان واژینوز باکتریال استفاده می شود. با وجود اینکه مطالعات آزمایشگاهی، نشان دهنده اثرات ضد باکتریایی قوی آن می باشد و مطالعه ای در زمینه تأثیر ضد میکروبی آن در انسان یافت نشد، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر ژل واژینال گل راعی بر درمان واژینوز باکتریال انجام شد. روش‌کار: این مطالعه پیش آزمون و پس آزمون به صورت مداخله ای و تک گروهی از اسفند ماه سال 1390 تا آبان ماه سال 1391 بر روی 82 زن متأهل مبتلا به واژینوز باکتریال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان های جلفا و هادی شهر استان آذربایجان شرقی که به سایر عفونت های واژینال مبتلا نبودند، انجام شد. به این افراد روزانه 5 گرم ژل واژینال 3% گل راعی به مدت 5 روز داده شد. شکایات بیماران، مشاهدات بالینی و معیارهای آمسل قبل از درمان و 12-10 روز پس از شروع درمان بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 13) و آزمون مک نیمار انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: روز 12 -10 پس از شروع درمان، 67 نفر (82%) بهبود یافته بودند. شایعترین شکایات بیماران در زمان ورود به مطالعه شامل ترشحات بدبو (94%)، سوزش در هنگام نزدیکی (45%)، خارش (40%) و درد قسمت تحتانی شکم (35%) بود که فراوانی این شکایات در روز 12-10 به ترتیب به 4%، 8%، 5% و 11% رسید (001/0>p). 11 نفر (13%) از افراد، از سوزش مختصر واژن در زمان مصرف دارو شاکی بودند که این امر، مانع مصرف دارو نشده بود. نتیجه‌گیری: ژل واژینال گل راعی در درمان بیماران مبتلا به واژینوز باکتریال و نیز کاهش شکایات آنها و بهبود معیارهای آمسل مؤثر است و می تواند به عنوان یک گزینه درمانی مؤثر در موارد مقاومت دارویی و نیز در افراد مایل به درمان با داروهای گیاهی استفاده شود.  }, keywords_fa = {درمان,ژل واژینال,گل راعی,واژینوز باکتریال}, url = {https://ijogi.mums.ac.ir/article_1252.html}, eprint = {https://ijogi.mums.ac.ir/article_1252_e48ace9c02eeea965108b71d2343e9b7.pdf} }